14 yıl önce, Ermeni Soykırımı’nın yıldönümü olan 24 Nisan’a denk gelen bir Paskalya gününde, Sevag Balıkçı zorunlu askerlik hizmeti sırasında öldürüldü. Üç yıl önceyse, yine bir 24 Nisan’da, bu kez babası Garabet Balıkçı’yı kaybettik.
Her yıl olduğu gibi, bu yıl da Şişli Ermeni Mezarlığı’ndayız. Peki neden buradayız? Neden her yıl Sevag ve Garabet Balıkçı’yı anıyoruz? Bugün burada yaptığımız şey, sadece bir anma değil. Bugun burada yaptigimiz bir adalet talebini usanmaksizin dillendirmektir. Garabet Balıkçı’nın dediği gibi, “Başka Sevag’lar yaşanmasın” diye verdiğimiz bir mücadeledir. Başka Hrant’lar, başka Maritsa’lar olmasın diye sürdürdüğümüz bir direniştir. Bugün burada yaptığımız, Ermenilerin 110 yıldır süren adalet arayışının bir parçasıdır. Bu adalet mücadelesi, bu topraklarda yaşayan herkes içindir.
Aslında bugün burada olmak yerine, Sevag’la birlikte olmayı tercih ederdik. Ya da “Sevag Balıkçı” dediğimizde, onun sadece seramik sanatını, gülüşünü hatırlamak isterdik. Bugün Sevag’ın adı, şüpheli asker ölümleriyle ilgili yürüttüğümüz mücadeleyle anılıyor. Kışlalarda yaşanan şüpheli asker ölümleri, bu mücadele sayesinde kamuoyunun gündemine girdi ve TBMM’de tartışıldı.
İşte bu adalet mücadelesi, Sevag ve babası Garabet Balıkçı’nın bize bıraktığı mirastır. Evet, onları bizden aldılar. Bu gerçeği değiştiremeyiz. Ama onları bizden alanlar da bu adalet mücadelesini, Sevag ve Garabet Balıkçı’nın mirasını artik silemezler. Çünkü bu miras, kışlalarda pek çok insanın hayatını kurtardı ve başka Sevag’ların ölümünü engelledi.
Sevag ve Garabet Balıkçı’yı saygıyla ve özlemle anıyoruz.
Nor Zartonk / Նոր Զարթօնք